Մեր ներսում պահված Խաչը վարդավառ` Կրկին չորացած կճեպ է տալիս` Մեր մեղքի հանգով։

Ով հարստանում է ժլատությամբ և կուտակելով, նրա վարձի բաժինը այս է լինում. երբ նա ասում է, թե «Հանգիստ գտա և այժմ պիտի վայելեմ իմ հարստությունը», սակայն չգիտի, որ երբ գա օրհասը, նա այլոց կթողնի այն ու կմեռնի։ Հավատարի՛մ մնա քո ուխտին, նվիրվի՛ր նույն ուխտին և ծերացի՛ր քո գործի մեջ։

Վատիկանի Սուրբ Աթոռի տեղեկատվական ծառայության ղեկավար Ֆեդերիկո Լոմբարդինին հայտարարել է, որ Հռոմի նոր պապի ընտրության կարդինալների հավաքը կարող է տեղի ունենալ ոչ թե փետրվարի 28-ին, այլ` մարտի 15-ին:

Վատիկանի ներկայացուցիչները նշել են, որ քննարկում են նոր Պապի ընտրության ժամկետները, և շատ հնարավոր է, որ Հռոմի նոր Պապն ընտրվի նախատեսվածից շուտ։ Կաթոլիկ եկեղեցու գործող առաջնորդ Բենեդիկտոս 16-րդն իր լիազորությունները վայր կդնի փետրվարի 28-ին։ Նոր Պապը կընտրվի 117 կարդինալների խորհրդի կողմից։

Գրիգոր Տաթևացին (1346-1410) համարվում է մեր Եկեղեցու ներկայիս վարդապետական կարգի հայրն ու հիմնադիրը: Հայ մեծանուն հայրապետներն ու վարդապետներն առհասարակ ազնվական ծագում են ունեցել, իսկ Գրիգոր Տաթևացին գալիս է ժողովրդի ցածր խավից: Հայրը` Սարգիսը, արհեստավոր էր: Գաղթելով Վանա լճի մոտ գտնվող Արճեշ քաղաքից, հաստատվել էր Վայոց ձորում և ամուսնացել փարպեցի բարեպաշտ մի գեղջուկ կնոջ հետ

Այս հրապարակման վերտառության բառերը մեր Տիրոջը` Հիսուս Քրիստոսին ուղղված մի հարուստ երիտասարդի խոսքերն են, երբ Նա Իր աշակերտների հետ էր, որը մոտենալով ու իր հարցը ուղղելով Նրան` ասում է. «Բարի Վարդապետ, ի՞նչ պիտի անեմ, որ հավիտենական կյանքը ժառանգեմ» (Ղուկ. 18:18): Հիսուսը նրան ասում է. «Ինչո՞ւ ինձ բարի ես կոչում, ոչ ոք բարի չէ, այլ միայն Աստված: Պատվիրանները գիտես` մի՛ շնացիր, մի՛ սպանիր, մի՛ գողացիր, սուտ մի՛ վկայիր, մեծարի՛ր քո հորը և մորը»: Եվ նա ասում է. «Այդ բոլորը պահել եմ իմ մանկությունից»: Երբ Հիսուս այս լսեց, ասաց նրան. «Դեռ մի բան պակաս է քեզ. ինչ որ ունես, վաճառի՛ր և տուր աղքատներին, և երկնքում գանձե՛ր կունենաս, և արի իմ հետևից» (Ղուկ. 18:22-23): Ավետարանիչը եզրակացնում է. «Երբ նա այս լսեց, տրտմեց, որովհետև չափազանց հարուստ էր» (Ղուկ. 18:23)։

Լինում է հոգու այնպիսի «կծկված» վիճակ, երբ դժվար է ժպտալ. ոչ մի մեղմություն, քնքշություն որևէ մեկի նկատմամբ, մի խոսքով, «քարացած անզգայություն»։ Միայն աղոթքը, հատկապես եկեղեցական, կցրի այդ վիճակը։ Դա սովորական մի բան է հպարտների, վհատների, ինքնասերների, կրքամոլների, սաստիկ ժլատների համար, սակայն ինչ-որ չափով հատուկ է բոլորին ընդհանրապես. մեղքի և շնորհից զուրկ այդ վիճակը մարդու սովորական վիճակն է։ Հոգու համար դա արդեն դժոխքն է երկրի վրա, նրա մահն է մարմնի դեռ կենդանի լինելու դեպքում, և մեղքի բնական հետևանքն է, որը պարզապես սպանում է հոգին։

Մարգարեները քաղաքից հեռանում են. oդը հագեցած է նյութով, Հոգու ձայնը տվայտումով ցած է թափվում քիվերից, Որոնումի ելած մեր հոգին Մի օր լռորեն կհանգչի Քո սուրբ առագաստների տակ։

Երանի այն մարդուն, որին չի տանջում իր խիղճը, և ով չի կորցրել իր հույսը։ Հարստությունը բարիք չէ ժլատ մարդու համար, և չկամ մարդու ինչի՞ն է պետք իր ունեցվածքը։

Այսօր, ավելի քան երբեք, մեր երիտասարդները աշխարհի ամեն կողմերում պետք ունեն այսպիսի աղոթքի, որպեսզի մաքուր մնան, զերծ կյանքի զանազան սատանայական փորձություններից, սխալ ընթացքից, ծուռ ճանապարհներից: